Harabe Odalar

Yaşadıklarımızı farklı insanlarla unutmamız ne kadar zorsa görmezlikten gelmekte o kadar zordur. Saçma aşkların, aptal adamların, soğuk aldatmaların yıkmalarıyla oluşan harabeler şu günlerde kendini belli ediyor. Bunlar artık ne bir başkasıyla unutulacak ne de görmezlikten gelecek halde değiller. Yeni heyecanlıydı her zaman çünkü her yenide bir umut vardı, yeni acı vermiyordu ama anlaşılmaz bir şekilde yine dönüp dolaşıp biraz da korka korka ziyarete geliyorum eski odalar. Bir köşesinde durup izliyorum kendi harabe odamı. Eski halini hayal etmeye çalışıyorum sonra da kaçmak istiyorum ordan ve bir daha asla hatırlamamak, dönmemek.. Aslında seni hatırlamakla ilgili bir sorunumda yok. Arkadaşlarımla gülüp eğlenebilecek hala geldiysem olayın coğu bitti demektir. Ama sorun sonrasında aklıma gelenler, seninle değil ama hatıralarım. Sorun en çok kötüleri hatırlamam.. Bir yerde bir süre sonra hissizleşeceğimi bilmeme rağmen bunu kendime neden yaptığıma dair bir fikrim yok. Tek bildiğim birşeylerin bir yerlerde kaldığı. Ne kadar herşeyi tükettik her lafı söyledim içim rahat desem de söyleyemediğim şeyler olduğunu farkediyorum. Merak ettiğimse neden sonunu bildiğim halde aynı hikayeyi tekrar yaşamak istediğim..

Ben Böyleyim..

Beni bağlasalar durmayacak bir yapım var. Başıma buyruk oldum hep çoğu istediğim şeyi yaptım hangi durumda olursam olayım. İyi- kötü kesinlikle pişman değilim,pişman olmaktan vazgeçtim. Hayat ilerlerken yaşım ve özgürlüğüm bu kadar güzelken geçmişe takılı kalıp kendi kendimi hapsedip yaşayamazdım çünkü. Annem herşeyin bir zamanı var derdi,çok boş gelirdi bana ne kadar haklıymış. Demek ki benim artık pişman olmayı bir kenara bırakmam içinde bu zamanın gelmesi gerekiyormuş. Anneme hak vermeye başladım işte garip olan bu. Hırçınlığım geçiyor sanırım ama suratsızlığım dışarıdaki neşeli kız rolüne karşı evde aynı durumda. Yolları aştıkca daha da iyi hissediyorum kendimi..

Ben geldim..

Sekiz aydır yazmıyor olmamın çekingenliği sanırım hangi cümleden başlayacağımı bilemiyorum. Benim hayatımda hep kaçık adamlar oldu en büyük aşkı ararken en büyük nefretle tanıştım, mükemmel olmak isterken yıprattım kendimi. Sonra bir gün pembe gözlüklerimi atıp sigara yaktım. Anı yaşarken bencilleşiyor insan, bencilleştikce yalnızlaşıyoruz ve bir süre sonra yalnızlıkta midemiz bulanıyor. Biz o anı yaşarken farkında olmadan karşımızdakini öldürüyorduk ve bunu farkettiğimizde bazen çok geç oluyordu. Artık yazacağım ; güldüklerimi, hüzünlerimi, gördüklerimi, hissettiklerimi hayatımı kısaca artık burdayım :)